ای قلم یادم از جوانی شد
گویی این روزگار پر ز فراز
سنگ من دشمنان ایران را
گرچه این نغمه نا به­هنگام است
هر که در پوستین خلق افتاد
حاسدان را اگرچه باور نیست
به امید خدای بی‏همتای
باید این قصه را به یاد آرم
در زمین بود راد» دوراندیش
 

خاطراتم چنان که دانی شد
با من از دل به مهربانی شد
همه­جای جهان نشانی شد
سیر این نغمه ناگهانی شد
عاقبت فکر وی روانی شد
سخن و شعر من جهانی شد
دل بر این قصه‏ی‏ نهانی شد
راز این قصه داستانی شد
فکر او فکر آسمانی شد