گویند کیمیای سخن، خوش سرودن است
عمری است می‏رود که من این دُرّ و گنج را 
یک عده در طبیعت‏شان یاوه‏پروری است
نیمی ز معصیت، همه در گفتگوی ماست
من آزموده‏ام همه جا این کرانه را
در گوش طبع راد» از این رو سروده‏ام
کم گر بیاورد سخن انسان گناه نیست
 

خوش‏تر از آن مسیر خدا را ستودن است
فکرم روانه در پی پیدا نمودن است
دانا به فکر رفتن از آن، دور بودن است
عاقل به فکرمعصیت از خود زدودن است
هوشم بر این ترانه پس از آزمودن است
او گرچه در مسیر دل از ما ربودن است
دنیا همیشه در پی زیبا شنودن است