تا می حکمت دل‏دار به جام است مرا
می‏توان گفت در این دایره‏ی پر ز فراز
مرغ زیبای­سعادت که فلک حیرت از اوست
فرس منظره‏ی شعر فلک توسن ماست
همره ما مگر امروز بود خضر نبی
بی‏سبب نیست که با طوطی اندیشه‏ی راد
 

تا از آن می به جهان شرب مدام است مرا
شهد شیرینی ایام به کام است مرا
حاسدان بی‏خبر از آن که به بام است مرا
صید این منظره، پیوسته به دام است مرا
کز پی آب بقا، راه تمام است مرا
گفته شد هر دو جهان نیز به کام است مرا