آن زمانی که به دل شوق سفر بود مرا
دل بر آن بود که تصویر جهان را بکشد
فکر من در طیران بود ز الطاف خدای
در تماشای جهان، دیده به رقص آمده بود
رودها را همه گفتیم نماییم مهار
راز آبادی دنیای دل‏انگیز  دلا
به بزرگان وطن نامه نوشتیم و بماند
گرچه ما را بشکستند دل آن روز، ولی
هیچ کس مثل من این قطعه نگفت و نشنید

قلم فکر‏برانگیز مرا گفت بگوی
متحیر شده بودند ز اندیشه‏ی راد»
 

پنجه در زلف دل‏آویز هنر بود مرا
در شگفتم که چه اندیشه به سر بود مرا؟
غرق نعمت ز دعاهای سحر بود مرا
گویی از منظره‏ی غیب خبر بود مرا
چشم اندیشه به دریای خزر بود مرا
از جوانی همه جا زیر نظر بود مرا
یادگاری که در آن سیر و سفر بود مرا
هر زمان مژده ز ایام ظفر بود مرا
از خداوند دل این دولت و فر بود مرا
رحمت و لطف خداوند هنر بود مرا
شعر او منظره‏ی گنج و گهر بود مرا