فکر من شد که جهان را به تماشا برویم
آن­چه را کس نشنیده است، به تصویر کشیم

آبرومند بخواهیم جهان را ز خدای
گفتگوهای تمدن چو بود مقصد ما
آن چنانی که پیام‏آور خاتم خواهد
دعوت از هند نماییم و تمام ادیان
کشمکش‏های جهان را بنماییم مهار
با تفکر همه باشیم در این راه روان
گرنه امروز رسیدیم به سر منزل عشق
خواستن آینه‏ی راز توانستن ماست
به مقامی رسد انسان که خدا داند و بس
آفرین بر نفس طوطی اندیشه­ی راد»
 

در پی دانش و اندیشه و معنا برویم
وآنچه را می سزد اندر پی معنا  برویم
کام‏رانی جهان را به تمنا برویم
به که در موعظه‏ی مردم دنیا برویم
ز آسیا همره قرآن، به اروپا برویم
با صمیمیت قرآن به کلیسا برویم
محضر صلح جهان را به تماشا برویم
در پی الفت و آرامش دنیا برویم
معرفت جوی که در دولت فردا برویم
باش هر جا کند اندیشه تمنا  برویم
دل بر آن دار که زان مرتبه بالا برویم
کز خدا خواست به سرمنزل اعلا برویم
 

ای دلا باش که اندیشه‏ی باطل نکنیم
چشمه‏ای را که زلال است، زلالش طلبیم
دست حاجت ز پی نان بر دونان نبریم
بی‏خرد را نستاییم برای زر و زور
ای دل ای دل، تو بیا جز ره یزدان نرویم
بار خود را تو بر آن باش که بر دوش کسی
در خم زلف هنر، همره اندیشه‏ی راد»
 

خویش را هم­سفر مردم غافل نکنیم
آب را در گذر هم‏نفسان گل نکنیم
همنشینی سخن‏چین و اراذل نکنیم
در دیاری که حسود است منازل نکنیم
فکر خود را به جز این ره متمایل نکنیم
وندر این ره که روانیم حمایل نکنیم
اجر خود را تو بر آن باش، که زایل نکنیم
 

آن زمانی که به دل شوق سفر بود مرا
دل بر آن بود که تصویر جهان را بکشد
فکر من در طیران بود ز الطاف خدای
در تماشای جهان، دیده به رقص آمده بود
رودها را همه گفتیم نماییم مهار
راز آبادی دنیای دل‏انگیز  دلا
به بزرگان وطن نامه نوشتیم و بماند
گرچه ما را بشکستند دل آن روز، ولی
هیچ کس مثل من این قطعه نگفت و نشنید

قلم فکر‏برانگیز مرا گفت بگوی
متحیر شده بودند ز اندیشه‏ی راد»
 

پنجه در زلف دل‏آویز هنر بود مرا
در شگفتم که چه اندیشه به سر بود مرا؟
غرق نعمت ز دعاهای سحر بود مرا
گویی از منظره‏ی غیب خبر بود مرا
چشم اندیشه به دریای خزر بود مرا
از جوانی همه جا زیر نظر بود مرا
یادگاری که در آن سیر و سفر بود مرا
هر زمان مژده ز ایام ظفر بود مرا
از خداوند دل این دولت و فر بود مرا
رحمت و لطف خداوند هنر بود مرا
شعر او منظره‏ی گنج و گهر بود مرا
 

گویند کیمیای سخن، خوش سرودن است
عمری است می‏رود که من این دُرّ و گنج را 
یک عده در طبیعت‏شان یاوه‏پروری است
نیمی ز معصیت، همه در گفتگوی ماست
من آزموده‏ام همه جا این کرانه را
در گوش طبع راد» از این رو سروده‏ام
کم گر بیاورد سخن انسان گناه نیست
 

خوش‏تر از آن مسیر خدا را ستودن است
فکرم روانه در پی پیدا نمودن است
دانا به فکر رفتن از آن، دور بودن است
عاقل به فکرمعصیت از خود زدودن است
هوشم بر این ترانه پس از آزمودن است
او گرچه در مسیر دل از ما ربودن است
دنیا همیشه در پی زیبا شنودن است
 

آفرین بر او که فرمان داد این پیغام را
آن جهان‏داری که دنیا را به حکمت آفرید
ساقیا با یاد آن دل‏دار حکمت‏آفرین
هم از او می‏خواه تا شاید بیارند از بهشت
هر کجا را در نظر آریم نعمت‏های اوست
گر توانی ساقیا آیات او را برشمار
راد» را با لطف او یاد آر تا آرد به یاد
 

تا نیاریم از پی آزار مردم گام را
او که فرمان داد صبح و انتظام شام را
اینک اندر بزم  ما   در گردش  آور جام را
حوریان در بزم ما آری می گل‏فام را
وای اگر نادیده گیریم این همه انعام را
دور کن از فکرت ما پرده‏ی ایهام را
مهر او در دل نهد اندیشه­ی آرام را
 

تا می حکمت دل‏دار به جام است مرا
می‏توان گفت در این دایره‏ی پر ز فراز
مرغ زیبای­سعادت که فلک حیرت از اوست
فرس منظره‏ی شعر فلک توسن ماست
همره ما مگر امروز بود خضر نبی
بی‏سبب نیست که با طوطی اندیشه‏ی راد
 

تا از آن می به جهان شرب مدام است مرا
شهد شیرینی ایام به کام است مرا
حاسدان بی‏خبر از آن که به بام است مرا
صید این منظره، پیوسته به دام است مرا
کز پی آب بقا، راه تمام است مرا
گفته شد هر دو جهان نیز به کام است مرا
 

دل من دوباره یاران  به مسیر او روان شد
به تحیرم فرو برد به دیار حکمت او
گهی از مسیر کیهان گهی از مسیر کیوان
ز ضمیر راز دریا ز فراز خواب و رؤیا
چو اشارتی است بر ما شده از خدای دانا
هنر است اگر دل راد همه­جا بیاورد یاد
 

به مسیر او که عقلم ز نگاه او جوان شد
چو پرنده­ی دل من به فراز آسمان شد
گهی از فراز دریا به مسیر کهکشان شد
چو کشید نقشه­ای چند به تفکر آن­چنان شد
که شعور فکر من در، شب شاعران روان شد
که سروده­ی دل من سخن فرشتگان شد
 

ای قلم یادم از جوانی شد
گویی این روزگار پر ز فراز
سنگ من دشمنان ایران را
گرچه این نغمه نا به­هنگام است
هر که در پوستین خلق افتاد
حاسدان را اگرچه باور نیست
به امید خدای بی‏همتای
باید این قصه را به یاد آرم
در زمین بود راد» دوراندیش
 

خاطراتم چنان که دانی شد
با من از دل به مهربانی شد
همه­جای جهان نشانی شد
سیر این نغمه ناگهانی شد
عاقبت فکر وی روانی شد
سخن و شعر من جهانی شد
دل بر این قصه‏ی‏ نهانی شد
راز این قصه داستانی شد
فکر او فکر آسمانی شد
 

هر كه در سايه­ی الطاف تو محصور بماند
هر كه نام طرب­انگيز و دل­آراي ترا
هر كه را نيم­نگاهي تو نمودي ز نخست
هر كه در منظره­ای راز بقاي تو بديد
راد در سایه­ی الطاف خداوندی توست
 

از  بد حادثه در سير جهان دور بماند
خوانده در دايره­ی عشق تو مسرور بماند
همچو موسي ز تجليّ تو در طور بماند
چون سليمان به تفكر به ره مور بماند
که پیام و سخنش این همه مشهور بماند
 

ای دل اگر بخواهی، رازت نهان بماند
با نوجوان امروز این نغمه را به یاد آر
بنویس اگر جوانا در هیأت جوانی
جز راه دين و دانش راهي مپوي زيرا
پند آن که گيرد از اين شعر تفكرآميز
اسرار فکر ما را با حاسدان مگویید
در اين ديار زرخيز راد» هنر برانگيز
 

باش آنچنان که نامت، در داستان بماند
تا فکر وی به راه پیغمبران بماند
تا زنده­ای بخواهی فکرت جوان بماند
در راه دين و دانش دل كامران بماند
در جستجوي دين و دانشوران بماند
تا عقلشان به غفلت دور از توان بماند
گفتي تو يادگاري كاندر جهان بماند